Bronisław Kaźmierski urodził się 21 października 1907 roku w Chojnie ( powiat Rawicz ), w rodzinie rolnika Stanisława i Konstancji z domu Kaniewskiej. W roku 1931 ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty w Śremie i został wcielony do 55 Poznańskiego Pułku Piechoty w Lesznie, a następnie do 58 Pułku Piechoty w Poznaniu. Od 1listopada 1931 r. pracował jako nauczyciel w Szkole Powszechnej w Wolsztynie. 1 września 1933 r. został przeniesiony do szkoły w Rostarzewie. Od 1 września 1934 r. do 31 sierpnia 1939 r. był kierownikiem Publicznej Szkoły Powszechnej w Zębowie. W 1934 roku ożenił się z Leokadią Walkowiak ( 1915-2000) i zamieszkał w Zębowie. Z małżeństwa tego urodziły się dzieci: Halina ( 1935-2005 ) i Stanisław ( ur. w 1938 ). Przed wybuchem II wojny światowej jako podporucznik rezerwy został zmobilizowany do Kutna. Brał udział w kampanii wrześniowej. Po wkroczeniu 17 września 1939 roku Armii Czerwonej na wschodnie tereny Polski, dostał się do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie jenieckim w Starobielsku. Stąd 31 grudnia 1939 r. wysłał. do swojej żony- jedyną kartkę pocztową, w której napisał: ,, Miejmy nadzieję, że przyjdzie czas wspólnego spotkania się … ”. Niestety, tak się nie stało. Po wojnie żona bezskutecznie poszukiwała męża m.in. przez Polski